اشعار

زود آمـدم کـنار تـو اما چـه دیــر شـد            بـابـایِ داغ مرگ جوان دیده پـیـر شد

کامـم هـنـوز تشنـۀ آن کام تـشنه بــود            امـا لـب تو چـشـمـۀ خـون کـویــر شد

سنگـیـنی زره به تنت مـانـد و آهـنـش            در زیر پای این همه ضربه حریر شد

قسمت شدست میـوۀ من قـسمتت کـنند            جسمت نصیب نیزه و شمشیر و تیر شد

هرگوشه گوشه ای، همه جا پیکر تو هست            بی خود نبود این که دلم گـوشه گیر شد

دسـتت کجـاست تا که بلـنـدم کـند مـرا            افـتــاده ام به پـای تو جـانـم اسـیـر شد

باید هـزار مرتبه بعد از تو کشتـه شد            باید که دست شست ز دنـیا و سیر شد

مُردم ز بس كه بر بدنت بوسه می زنم            بر كـام خشك خـنده زنت بوسه می زنم

بر زلف خون پر شكنت شانه می كشم            بر زخـم هـای دل شكـنت بـوسه می زنم

بوی تــو می دهـنـد دم دشـنـه هـا بـبـین            بر نـیـزه های زخـم زنت بوسه می زنم

شـایـد لـبـی گـشـوده و بـابـا بـخـوانـیـم            قـامت خـمیده بر دهـنت بوسه می زنـم

هر سـو دویـده و تن تـو جـمع می كـنم            بـر تـكّـه تكّـه های تنت بـوســه می زنم

آرام تـا بـه روی عــبــا مـی گـذارمـت            هـمـراه عـمه بر كـفـنت بـوسه می زنم

چون به میدان ز حَـرَم اكـبـر رفت            دل ز جان شـست سوى دلبـر رفت
روح از جــسـم حـرم یـكـسر رفت            هـمـه گـفـتــنـد كه پـیـغـمـبـر رفـت

زان طـرف مـرگ به اسـتـقـبـالـش            زین طـرف جـان حـسیـن دنـبـالش

اى رخـت مــاه و هـــلال ابـرویت            صــبــر كـن سـیـر بـبـیـنــم رویـت
هـم كـنــم خـوب تـــمـاشـاى تـو را            هــم بـبـیــنــم قــد و بــالاى تــو را
در خـــم زلـف تــو دلــهــا بـسـتــه            اشـك مـن راه تـــمــاشـــا بــســتــه
مـن نـگـویـم مـرو اى مــاه، بـــرو            لـیـك قـــدرى بَـــرِ مـن راه بــــرو
ســپــه كــوفـــه و شـــام اسـتــــاده            بـه تــمـــاشـــاى شـــه و شهـــزاده
شــه روی نــعــش پـــسـر افــتـاده            هـمــه گــفــتـنـد حـسـیـن جـان داده

ای تـجــلـّی صـفـــات هــمـۀ بـرتــرهــا           چـه قـدر سخـت بـود رفـتـن پیـغـمـبرهـا

قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای           چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

پـســرم! می روی امــا پـدری هـم داری           نـظـری گــاه بـیـنــدار به پـشـت ســرها

ســر راهت پــسـرم تا در آن خیمه برو           شــایـد آرام بگـیــرنـد کـمی خـواهـرهـا

بهتر این است که بـالای سـر اسـماعیـل           هـمـه بـاشـند و نبـاشـند فـقـط هـاجـرهـا

مـادرت نیست اگر مادر سـقـا هم نیست           عـمــه ات هـسـت به جـای همـۀ مـادرها

حـــال کــه آب نــدارنــد بــرای لـب تـو           بهتر این است که غارت شود انگشترها

زودتـر از همـۀ آماده شدی، یعـنی کـه:           آن چنان خسته نگشته است تن لشگرها

آن چنان کهنه نگشته است سُم مرکب ها           آن چنان کند نگشته است لب خنجـرها"

آیـه ات بخـش شده آیـنـه ات پـخـش شــده           عـلــیّ اکــبــر مـن شـد عــلی اکــبـرهـا

گـیرم از یک طـرفی نیـز بلنـدت کـردم           بر زمـیـن بـاز بـمانــد طـرف دیگـرهـا

بـا عـبـای نبـوی کار کـمـی راحـت شـد           ورنه سخت است تکان دادن پیـغمبرهـا

گـیسو به باد می دهی و دلبـری عـلـی            پا در رکاب می زنی و محشری علی

ابـرو نهـان کن از نظر خـیـرهٔ حسود            آئـیـنه دار صـورت پـیـغـمـبـری علی

قـامت مگو قـیامت زهـراست قـامـتت            از بس که قد کشیده ای ومحشری علی

گــرم طـواف روی تـو آل ابـوتــراب            غـرق عـبـادتی و خـدا منظری عـلـی

وصفت همین بس است که در کوی رب عشق            شــه زاده حــرم، عـلـی اکـبری عـلـی

وجه غـیور هر غضبت وقت حمله ها            گـاه رجز تو منتسب از حـیدری علی

بین خطوط روی جبینت پر از خداست

ابن الحـسـین لیـلـی لـیلای کـربــلاست

نـور خـدا ز صورت تو دیده می شود            پـیـغـمـبرانه بر هـمه تـابـیــده می شود

شمشاد قامتی و به شمـشـیر کـوفـیـان            گـلـبرگ ها ز سـاقه تو چـیـده می شود

مثل بلـور شیـشـه ای سنگ خـورده ای            با بوسـه ای وجود تو پـاشـیده می شود

جسمی که زیرضربه به هم ریخته چه سان            هر تکه ای به روی عبا چیده می شود

بـر نـالـه هـای مـمـتـد بـابـا کــنـار تـو            از سوی لشگری همه خندیده می شود

قـلـبی که از تــمـام تـنت پــاره تر شده            با هر صـدای قهـقـه رنجـیده می شـود

دنـبال زینب آمـده ســقــای عــالــمـین

فـریاد می زنند که وای از دل حـسیـن

این نیـزه ها که روی تنت قـد کـشیده اند            انگـار تـیـغ به روی محـمد کـشـیـده اند

تا این که خوب خوب جـدایت کنند، آه!            هر گـوشه هر طرف که نباید کشیده اند

بالای زین بمان که و گرنه به رسم کفر            این هـا اگــر سـوار بیـفـتـد کـشـیـده انـد

فزت و ربّ کرب و بلا را بخوان که باز            این ابن مـلـجـمـان هـمگی قـد کشیده اند

حتی فـرشته های خـدا هم قـلـم به دست            بر تکّـه تکّـه هـای تو گـنـبـد کـشـیده اند

از پا نـشـستم از غـم و پـائـین پـای من            تنها برای توست که مـرقـد کـشـیـده اند

خـواهـم که بـوسـه ات زنـم اما نمی شود            جـایی بـرای بـوسـه که پـیـدا نـمی شـود

لب را به هم بزن و نفس زن که هیچ چیز            شـیـرین تـر از شـنـیـدن بـابـا نـمـی شـود

هرعضو را که دیده ام ازهم گشوده است            جز چـشم تو که بر رخ من وا نمی شود

خشـکـم زده کــنـار تو و خـنـده هـایشان            خـواهم بلـند گـردم از این جـا نمی شـود

ای پـــاره پــاره تن ز دل پــاره پـاره ام            گـفـتــم بغــل کـنــم بـدنت را نـمـی شـود

بایـد کــفـن بـه وسعـت یک دشـت آورم            در یک کـفـن که پیکـر تو جـا نمی شود

حجـلـه گـرفـتـه پــای تنت مـادرم بـبـین            اشکم حریف گریــه ی زهــرا نمی شود

دویـده ام ز حـرم تـا که زنـده ات نـگــرم           مبـنـد دیـده کمی دست و پا بـزن پـسـرم

ز مصحـف تنت این آیـه های ریختـه را           چگـونه جمع کـنم سوی خـیمـه ها بـبـرم

به فصل کودکی و در سنین پـیری خود           دو بار داغ پیـمـبـر نـشـست بـر جـگـرم

میان دشمن از آن گـریه می کنم که مگر           به کام خشک تو آبی رسد ز چشـم تـرم

من آن شکـسته درختم که با هـزار تبـر           جدا ز شاخـه شد افـتـاد بر زمین ثـمـرم

اگرچه خود ز عطش پای تا سرم می سوخت           زبان خشک تو زد بیـشتر به دل شررم

مـگـر نه آب بُـوَد مهـــر مــادرم زهــرا           روا نبـود تو لب تـشنه جان دهی به برم

جـوان ز دل نرود گر چه از نظر برود           تو نِی برون ز دلم می روی نه از نظرم

به پـیـش دیـدۀ من پـاره پـاره ات کـردند           دلـی به رحــم نـیـامـد نگـفـت من پــدرم

مصیبتی که به من می رسد محبت اوست           هــزارهــا چـو تـو تـقـدیـم حـیّ دادگـرم

به روز حشر نگـرید دو دیده اش "میثم"           کسی که گـریـه کـنـد بر سـتـارۀ سحـرم

تـو در تـجــلّـیــاتِ الـهـی چـنـان گُــمـی            دنـبـال مـرگ مـی‌روی و در تـبـسّـمـی

آری جلـو جلـو تو به مـعـراج رفـتـه ای            مبهوت مانده ام که تو در عرشِ چندمی

بـاز از مسـیحِ حـنجـرۀ خود اذان بـبـار            بر این کـویـر تـشـنه بـنـوشـان تـرنّـمی

هر لحظه در سلـوک مقـامـات نو به نو            پـیـغـمـبـرانـه با خـودِ حـق در تـکـلـمی

شـوق وصال می‌چـکـد از هر نگـاه تـو            لبریز عشق و شور و خروش و تلاطمی

پر باز کن بـرو! که مجـال درنـگ نیست

جای تو خاک این قفس تیـره رنگ نیست

این گـونـه بود بر تو سـلام و درودشان            دیـدی چه کـرد با تو نگـاه حـسـودشـان

از کـیـنـۀ عـلـی هـمـه آتـش گـرفـتـه انـد            اما به چـشـم هـای تو می‌رفـت دودشـان

محــراب ابــروان تـو را بـرگـزیـده انـد            شمـشـیـرهـای تـشـنه برای سجـودشـان

طوفـانِ خـون به پا شده در بین قـتـلگـاه            دور و بـر تـنـت ز قـیــام و قـعـودشـان

فُزتُ وَ ربِّ کرب وبلا را بخـوان عـلی            فـرق تو را نـشـانه گـرفـته عـمـودشـان

دیـدم چگونه پهلـویت از دست رفته بود            در حمله های وحشی و سرخ و کبودشان

این پلک های زخـمی خود را تکـان بده

لب بـاز کـن بر این پـدر پـیـر جـان بده

لبت دو پارۀ آتش دلـت پُر از شرر است           دهان خشک پدراز لبِ تو، خشک‌تراست

تو پاره پاره شدی،قلب من پرازخون است           تو تشنه‌ای، نفـسِ من شرارۀ جگر است

بـیـا زبـان بـه دهـانـــم گـذار ای پـسـرم!           کـه در لـبـان تــو شهـدِ لبِ پیامبـر است

وداع آخــر و بـوسـیــدن لــب فــرزنـــد           خدا گواست که این آرزوی یک پـدر است

اگـر چـه داغ تــوأم می‌کـشد برو پـسـرم           که بهـر کـشتن تـو قـاتل تو منتظر است

بـرو کـه زخم تــو را ننگـرند اهل حـرم           اگر نگـاه کـنـد جان عمه در خطر است

گلوی تشنه جدا گشتن از پسـر دم مـرگ           برای یک پـدر از داغ او کشنده‌ تر است

سفـر به خیر، بـرو پشت سر نگاه مکـن           سـر بریـدۀ مـن بـا سر تو هـمسفـر است

سپر مگـیر به سر دست و سینه را بگشا           که پیشِ تیـرِ بلا سینه‌های مـا سپـر است

خـدات اجـر دهـد در صف جزا «میثم»           که بیت بیت تو را سوز شعله‌ای دگراست

داغی که حسین ازغم اکبر به جگر داشت          جز خالق اکـبر ز دل او که خـبر داشت؟

تا آن دم آخــر کــه بــریــدنــد سـرش را          او دیدۀ حسرت به سوی جسم پسر داشت

میسوخت خود از تشنگی و در دم مُردن          از سوز لب خشک پـسر دیـدۀ تـر داشت

بُگذشت به یک باره زجان و زن و فرزند          یارب! چه هوا بود که آن شاه به سرداشت؟

مـجـنـون شدی و سر به بیـابان بنـهـادی          لیلای جگرخون گر از این غصّه،خبرداشت

شد پُـر گـهـر از دیـدۀ زینب، هـمه آفـاق          آن بحر فرومایه، کی آن قدر هر داشت؟

نالــم به حسین یا ز غـم حضرت سجاد؟          این داغ پسر در دل و آن داغ پدر داشت

در آه جگر سوز تو، جودی! چه شرر بود؟          کاندر جگـر سنگ، فـغـان تو اثـر داشت

امروز از همیشه پـریـشان تری چـقـدر            داری دوباره از همه دل می بری چقدر

دیـدم كه بر فــراز عـقـابت نـشـسـته ای            حـالا شـبـیه حضرت پیـغـمبـری چقدر

با دیـدن جــمـال تو می گـفـت جـبرِئـیل            پیـغـمـبر خـدا، تو عـلـی اكبـری چقـدر

دیگر رجز مخـوان به ذكری بسنده كن            لازم به ذكر نیست كه جنگاوری چقدر

ای آن كه تـشنه آمدی و تـشنه می روی            جام بلاست دركف من میخری، چقدر؟

با این شكوه و این قد و قـامت قیـامتـی            با آن لبان غرقِ به خون محشری چقدر

من درشب مكاشفه دیدم به چشم خویش            بر روی نیزه از همه سرها سری چقدر

لخـتی درنگ كن كه بـنی هـاشـم آمـدند            لختی نگاه كن به خودت پرپری چـقدر

به کجا می روی ای یوسف زهرا، پسرم           گرگ بسیار بـود در دل صحرا، پـسرم

قامتت گشته ضریح و دل یک خیمه دخیل           که نه مـجـنون تو لـیلا شده تنها، پـسرم

صبر کن اهل حـرم، سیـر ببـینـند تو را           اَشبَــهُ الناّس تویی بر شـه بطحا، پسـرم

پیش من سَــرو قَـدم، راه بــرو چند قـدم           تـا کـنـم قـامـت تو خـوب تمـاشـا پـسـرم

همه مـات اند که دارد چه دلی دشمن تو           می کِـشد تـیغ به روی تو دل آرا، پـسـرم

رفتی و گر نرود جان ز تـنـم بعد از تو           بی گمان می کُـشدم داغ، نه اعداء، پسرم

چـشـمِ تو حیثیتِ دریا و جیحون ریخـته           بس که جذابیّتِ ازاین رویِ گلگون ریخته

احتیـاجی نیست بر شمشیر، لیلازاده را           چند لشگر دور تا دور تو مجنون ریخته

اولـیـن قـربـانی اهـل حـرم بـودی عـلی           وعده ابراهیم کرد، اما حسین خون ریخته

ارباً ارباً آسمان رویِ زمین تصویر شد           تکّـه‌هـای آینه بر خاکِ هامـون ریخـتـه

صورتی که شبه احمد بود، پاشیده ز هم           قامتی که مثل زهرا بود، اکـنون ریخـته

قطعه قطعه، بند بند ازهم جدا شد پیکرت           شاعران! بر خاکها دریایِ مضمون ریخته

نگـاه مخـتصری کن به چـشم های تـرم            که جان سالم از این مَهلَکه به در بـبرم

لـبی تـکـان بده پـلکی به هم بـزن بـابـا            نفس بکش علی اکـبر نفـس بکش پسرم

نفس بکـش پـسرم تا که من فـزع نکـنم            و پـیـش خـنـدۀ این قـوم نشکـنـد کـمـرم

دل مـن از پـس این داغ  بــر نـمی آیــد            حـریف این همه آتش نمی شـود جـگـرم

خودت بگـو بدنت را چگونه جمع کنـم            پُر از عـلی شده خـاکِ تمام دور و برم

کـنـار جــسـم تو باید به داد من برسـند            تواین همه شده ای! من هـنوز یک نفرم

چـشـم هـایت اقــتــدار بی مـثال نیـل بـود           یا که اقیانوسی از بال و پر جبریل بـود
از صدای نبض خیمه خوب فهمیدم دلت           تکـیه گاه استوار و محکـم این ایـل بـود

لحظه ای درکوچۀ دلتنگی من صبر کن           گر چه سر تا پای تو در سایۀ تعجیل بود
جزءجزء مصحف صد پاره ات را خوانده ام           شیـوۀ روخـوانی من شیـوۀ تـرتـیل بـود
می گذارد چهره بر رخسار اکبر ساعتی           این غـروب جانگـداز ذبح اسماعیل بود

صحبت از  داغ تو بابا جگـری می‌خواهد            لب خشک از عطش وچشم تری می‌خواهد

آمدی بـاز سوی خیـمه و با خـود گفـتـم            نوجوانی ست که مهر پــدری می‌خواهد

کاش می‌خواستم از تو دو زره برداری            این همه نیزه علی جان سپری می‌خواهد

نگران سر خود باش که این لشگر کفر            باز هـم معجـز شـق القـمـری می‌خواهد

تیرها زودتـر از من به تنت بوسه زدند            خُرد شد آیـنه ات شیـشـه گری می‌خواهد

نیست از جسم گلت چـیز زیادی دردست            نه عـبـا، پارچـۀ مخـتـصـری می‌خواهد

باز کن چشم و ببـین آمـده پـیـشـم زینب            قول صبر از پـدر محتضری می‌خواهد

یک لحظه جدا کردم از خویش، جوانم را           گویی که فـدا کردم صد مرتبه جـانم را

در آتش هجرانش می‌سوخت وجودم را           با رفـتـن خـود از تن می‌بـرد روانـم را

باداغ علی دشمن یک لحظه گرفت از من           هم روح و روانم را، هم تاب و توانم را

هـنـگــام وداع هــم دادیــم نـشـــانِ هــم           او حنجر خشکش را من اشک روانم را

سرتا‌ به قدم افروخت از بس جگرش می‌سوخت           داغــیِ زبـــان او ســوزانــد دهــانـم را

با کـشـتــن فـــرزنـدم تسـلیــم خـداونـدم           کردم به جگر پنهـان فـریاد و فغــانم را

ای مـاه فــروزنــده! تـسـبـیـح پـراکنــده           برخـیزو فرو بنشان این سـوز نهـانم را

"میثم!" ز زبان من با خون جگر بنویس           کـشـتـنـد بـهـــارم را؛ دیـدنـد خـزانـم را

در خداحافظی‌اش سیل حرم را می‌بـُرد           راه می‌رفت و همه چشم ترم را می‌برد

نـفـسـش ارثــیـۀ فــاطـمـه، امّـا چه کـنم           دست غم نور چـراغ سحرم را می‌بـُرد

سنــگـهـا در تپـش آمـدنـش بی صـبـرند           زیر بـاران همۀ بـال و پـرم را می‌بـُرد

یک عمود آمد و با تاب و تب بی رحمش           مـاه پـیــشـانی آن تـاج سـرم را می‌بـُرد

سر آن نیزه که از پهلوی او بیـرون زد           تا دل کـیـنـۀ لـشـگـر پـسـرم را می‌بـُرد

تا که افتاد زمین، جـرأت هـر شمشیری           قـطعه ای از قـطعات جـگرم را می‌بـُرد

چـیده ام روی عـبـا هستی خود را، دنـیا           بـاد می‌آمـد و عـطـر ثــمـرم را می‌برد

ای پیـکـر تو چون جگــر پــاره پـاره ام            تا کی زنی به دل ز سکوتت شـراره ام

با آن که سـینه ام شده مجــروح داغ تـو                 لــبخـنــد قــاتـلت زده زخــم دوبــاره ام

یک آسمان ستاره زچشمم به خاک ریخت                دیــدم چو پاره پـــاره شده ماه پـــاره ام

من چـــاره ســاز درد همه عـالـمم ولی                 بـا اوفـتــادن تو زکف رفتــــه چــاره ام

ای تشنه لب برآر سراز خاک و آب ریز                از اشک دیده بر گلوی شـیـر خـواره ام

چون قرص ماه آفتاب وجودم تمام سوخت                دیـدم به چـشم خویش غـروب سـتاره ام

بعد از تو ای ستارۀ صبــح امید، نیست                غیر از سکـوت دائم و اشـک هـماره ام

از چـشم نیـم بـاز تو خـون پـاک می کنم                 شایـد کـنی به گوشه چـشـمـی نظاره ام

"میثم" ز سوز سینه چو شرح غمت دهد                 آتـش زنــد به عــالــم دل با اشــــاره ام